Türkiye’den Türkçe raporu

Bizim Türkiye’deki tatilimiz bitmek üzere. Çocuklar buraya alıştılar ama evlerini de özlüyorlar artık. Buraya alışmalarının en belirgin göstergesi ise Türkçeleri. Biraz önce Derin anneme “Aşağı yukarı iki saat sonra,” deyince bu yazıyı yazmaya karar verdim. Bu öyle çok karmaşık bir cümle değil tabi. Ama Derin’in üç hafta önceki halini bilseydiniz anlardınız.

Türkiye’ye gelmeden yaklaşık bir ay önce artık benimle neredeyse hiç Türkçe konuşmayan çocuklarımı karşıma alıp tekrar Türkçe konuşmaya ikna etmeye çalıştım. Beni çok iyi anladıklarını bildiğimi ama konuşmanın pratiğinin ayrı olduğunu anlatmaya çalıştım. Defne bir iki gün düşünüp Türkçe konuşmaya çalıştığında zorlandığının farkına varınca ikna oldu. Benimle tekrar Türkçe konuşmaya başladı ve İstanbul’a geldiğimizde Türkçesi gayet düzelmişti. Evet, yabancı olduğu bazen anlaşılıyor ama herkes farkına varmıyor. Derin ise benim inatçı oğlum olduğu için benimle evde Türkçe konuşmayı reddetti. Ne yaptıysam ikna edemedim. Gizli gizli Türkçe kitap okuduğunu gördüm ama ısrarla konuşmadı. Ben tam ümidimi kesmişken, uçağa binmemize 2 gün kala bir mucize oldu ve Derin Türkçe konuşmaya başladı. İlk günlerde biraz kafa göz yarıyordu ama…

Şimdi üç haftalık tatilin sonuna yaklaştığımızda ikisi de beni şaşırtıyor. Defne bu sabah babama “Yapma be dede!” deyince önce hemen kızıp düzeltmeye çalıştım dedeyle öyle konuşulmaz diye. Ama Defne’nin bu sokak ağzı babamın çok hoşuna gitti. “Bırak kızım herkes gibi konuşsun,” dedi bana. Ben de üstünde durmadım. Geldiğimizden beri gösterdikleri ilerleme beni hem şaşırttı hem çok sevindirdi. Hatta son bir iki gündür daha da ileri gidip aralarında Türkçe konuşmaya başladılar. Anneleri mutluluktan uçuyor!

İki gün sonra Amerika’ya geri dönüyoruz. Türkçe sevdamız bir süre daha devam eder sonra biter herhalde. Ama yaşları büyüdükçe bilinçleniyorlar. Belki, ama belki, gelecek yaz tatiline kadar arada bir evde Türkçe konuşurlar.